vrijdag 19 april 2013

Dag 20-21: Manila - Kortrijk

Zo, dat was dan onze 8ste studiereis met studenten 2de fase bachelor geneeskunde KULAK naar de Filippijnen. Opnieuw een boeiende ervaring. Noord-Luzon en Manila zijn verkend en gescreend op zoek naar de Filippino en zijn gezondheid in deze cultuur, samenleving en omgeving. De cadeautjes zijn gekocht, de valiezen volgepropt, de herinneringen in deze blog en met foto's aangevuld... Straks staan we weer op vertrouwde Kortrijkse grond, na een tussenstop in Taipei en Amsterdam. Het is weer goed geweest. Dankjewel immer lachende Filippino, dankjewel Paters Eugeen en Mark voor jullie onmisbare hulp, dankjewel studenten voor jullie jeugdige geduld met ons. "It's more fun in the Philippines". Zien we de Filippijnen terug in 2014? Waarschijnlijk niet en we zullen moeten wachten op de 3de jaars KULAKkers van 2015... Niettemin houden we ons aan de Fillippino-wens en -uitnodiging: "Thank you, come again"... (Geert en Guido)

woensdag 17 april 2013

Dag 19: Manila Dag 4

"Duizend bommen en granaten" vloekte iedereen binnensmonds toen de wekker deze morgen om kwart na vier am afging. Het was zo ontiegelijk vroeg dat we zelfs nog enkele sterren aan het firmament konden ontwaren. U leest het goed, beste ouders, vrienden en andere rakels, we sliepen deze nacht op het dak van ons hostel op Maryhill. Gelukkig was één blik op de skyline van Manilla genoeg om de batterijen verder op te laden. Om vijf uur STIPT (!!) zaten we op onze kitscherige pimped up chromed out aircobusmobiel. Na een korte uiteenzetting omtrent de dagplanning door onze gids en tevens goede vriend Joyjit, sprak hij de ons reeds bekende woorden "Sit back, relax and enjoy the ride ... sleepytime" in zijn langharig Engels. Dit keer sloeg zijn enthousiasme ons echter niet in het gezicht, het zandmannetje was duidelijk ook nog maar net weg bij hem. Voor deze ene keer was het geen zotte fête op onze partybus, deels omdat iedereen opnieuw zat in te dommelen. Totdat Geert er ons met zijn zoetgevooisde stem attent op maakte dat er een vulkaan te zien was. Hij deed dit met de volgende legendarische woorden: "Hier is een vulkaan". Guido bevestigde dit gerucht met stevige knik. En effectief, wanneer we onze lodderige ogen opentrokken, zagen we in de verte een uit de kluiten gewassen molshoop met een putje erin. Nadat we tien minuten vol eerbied hadden staan gapen naar dit natuurwonder en 10.000 foto's genomen hadden, zoals het echte toeristen betaamt, klommen we weer op de bus om onze epische roadtrip richting Batangas verder te zetten. (nvdr: onderweg zagen we ook nog een paar awesome ananasvelden.) Na een rit van 3,5 uur kwamen we op onze bestemming aan: de zjéé. Hier echter geen sexy Baywatch beachbabes te bespeuren, noch bruingeblakerde casanova's, enkel een hoop stenen en een paar Filippijnen. Aan de kim zagen we opeens echter 3 dobberende objecten op ons afstevenen: ons volgend vervoermiddel. Een hevige discussie brak los. "Dit zijn schepen" opperde Simon, terugverwijzend naar een eerder meningsverschil. "Neen" wierp Brecht tegen "Het zijn boten, gie onnozeloare, dat ruim is zijn naam niet waard". "Gie moet geweldig oppassen" repliceerde Simon en daarmee was de kous af. We stapten uitendelijk op het ...vaartuig via een wankel laddertje, hierbij geholpen door de vriendelijke filippino's. We voeren als echte koningen, scherend over het water en als een acrobatische dolfijn baanden we ons een weg door de golven. We werden uitbundig begroet en mochten onmiddellijk onze voeten onder tafel schuiven. De pot schafte noedels, noedels en nog eens noedels. Neen, werkelijk, er stonden drie schalen noedels. En toast. Terwijl we deze heerlijke brunch verorberden, kregen we ook de kans om onze omgeving wat dieper te bestuderen. "Wauw" mijmerden sommigen en meerdere mensen kregen geen lucht meer omdat het zo adembenemend was. We waanden ons in "de boekskes van de Club Med", zo'n tropisch paradijs hadden we zelden aanschouwd. Ook de service was uitmuntend. Toen was het tijd voor het echte werk; snorkelen!!! We werden voorzien van zwemvliezen, fancy botientjes en bijhorende duikbrillen en snorkels. Toen was het spel pas echt hespe: we waggelden zo elegant mogelijk naar het water en lieten ons omhullen door het allesverzwelgende blauw. Alweer overviel verbazing ons; er was hier veel meer te zien dan zand en stenen. In het koraalrif speelde zich een hele wereld af, waarin de personages van Finding Nemo een hoofdrol wegkaapten. Ook Nemo zelf passeerde de revue, toen we een anemoon spotten. De lucky bastards onder ons konden zelfs een majestueuze zeeschildpad in al zijn glorie aanschouwen, anderen moesten zich tevreden stellen met zeekomkommers. Tussen het snorkelen door begaven we ons op het droge om te drogen/zonnen. Achteraf gezien bleek dit voor sommigen onder ons geen goed idee, aangezien ze op het eind van de dag als goed gekruide, gekookte kreeften met een looksausje (aka aftersun) naar huis terugkeerden. (nvdr: het water loopt ons al in de mond. Bon, genoeg gegekscheerd, terug naar de blog) Over eten gesproken: voor het middagmaal hadden de filippijnen alles uit de kast gehaald: rijst met kip, vis én varken met verschillende sausjes. Het was om je vingers bij af te likken, en dat deden we dan ook. Om 3 uur stapten we op onze ... vaartuigen om de terugreis aan te vatten. Onderweg werd er druk gestoefd over de vissen die we hadden mogen aanschouwen... "Ej gie die marginale vis gezien me zin trainingspak van ut de jaren negentig?" Repliek; "Hebde gij ne zeeschildpad gezien?" De vedette van de de dag was toch een soort vis die zwom met zijn anale en dorsale vin, ipv met zijn pectorale. We namen terug plaats op de bus en vertrokken richting Manilla. Onderweg maakten we een tussenstop in een dranketablissement: Kon-Tiki te Tagay Tay. Hier vond een hartverwarmend weerzien plaats; we zagen onze oude kameraad de vulkaan lekker chillen in Lake Ta'al. We hadden een vree wijs uitzicht en nipten ondertussen van een verfrissende shake. Geert oracleerde dat zijn drankje (green mango juice) onbetwistbaar het beste van de hele wereld was. Terug op de bus zetten we de reis verder en kwamen we uiteindelijk met vertraging in ons verblijf toe, waar de frieten ons al stonden op te wachten. Een mooie geste. Nu is het al laat in de avond, de vleermuizen vliegen al lustig in het rond en de laatste hand aan de laatste blog wordt gelegd. Het was een toffe reis(t) (hihi)!!! Rianne Devloo, Charlotte Slots en Simon Van Eenoo

dinsdag 16 april 2013

Dag 18: Manila dag 3

Deze broeihete dag (37°C) begonnen we met een uitgebreid ontbijt om 07 u 45. Daarna stapten we vol enthousiasme onze frisse bus in die ons naar drie verschillende bestemmingen zou brengen. Onze eerste stop was in 'House without steps', een beschutte werkplaats voor fysiek gehandicapten waarvan het overgrote deel in een rolstoel zit. We werden er hartelijk ontvangen. Er werd ons een filmpje getoond over het functioneren van het centrum, met o.a. een beschrijving van de verschillende jobmogelijkheden. Na het filmpje konden we vragen stellen waarbij we vooral het volgende onthielden: -het is de enigste beschutte werkplaats in de Filippijnen -er werken 350 andersvaliden (in totaal zijn er 9 miljoen andersvaliden in de Filippijnen) -het werd opgericht door een Belgische zuster en de Belgische overheid had een grote rol bij de realisatie van het project Na de vragenronde kregen we een rondleiding in het gebouw. We zagen o.a. mensen die medicijnen in doosjes staken, houtbewerkers en ook metaalbewerkers die rolstoelen maakten. Nadat we ons konden uitleven in de souvenirshop bracht de bus ons naar de 'MegaMall', de grootste mall van de Filippijnen met meer dan 1000 shops. Hier kregen we wat tijd om cadeautjes te kopen en te lunchen. Na een maaltijd naar keuze bracht de bus ons naar onze derde bestemming, Tondo Medical Center, een tertiair ziekenhuis. Tijdens deze rit reden we langs de sloppenwijken. Het contrast tussen de overvloedige luxe in de Mall en de alomtegenwoordige armoede in de sloppenwijken was schrijnend. De meesten onder ons werden er toch wel even stil van. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis werden we opnieuw vriendelijk ontvangen door 2 health care workers, die ook vakbondsvertegenwoordigers waren. Ze vertelden ons over de schrijnende situatie van de Filippijnse gezondheidszorg; vooraleer mensen een behandeling kunnen ondergaan moeten ze eerst geld op tafel kunnen leggen, anders wordt de behandeling hen geweigerd. Dit zorgt ervoor dat de allerarmsten zelfs geen behandeling kunnen krijgen in een publiek hospitaal. Na de uiteenzetting van de vakbondsmensen - die opkwamen tegen de privatisering van de ziekenhuizen - werden we rondgeleid in het ziekenhuis. Onze tocht begon op de verschillende pedia wards waar er kinderen lagen met pneumonia, gastro-entritis... Het was er snikheet want er was in de meeste kamers geen airconditioning. Ook het gebrek aan hygiëne viel ons duidelijk op. Daarna bezochten we de volwassenen ward, bij één patiënt met opgezwollen buik konden we de levercirrose goed voelen. Dan gingen we over naar de materniteit waar we de gelegenheid kregen om prematuren te zien. Terwijl sommigen daarna buiten een drankje dronken, probeerden enkelen nog een bevalling bij te wonen. Maar het lot was hun helaas niet gunstig gezind. Dan kwamen we met onze 'frigobus' na drie uur file veilig terug aan in Mary Hill, waar we genoten van een lekkere maaltijd. De rest van de avond kregen we vrij en sommigen besloten om hun matras te verslepen naar het dak om onder de mooie sterrenhemel in slaap te vallen. Groetjes Charlotte C, Camille en Sophie. href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcYM_yQIJqiFz09BQ0eQRDuRzZ3otqZnCnyhE_L02eFNFP9b2_pzvjFdq06dlH17vgbNTMZVIZWfbw5voAtgVPwnPEktbBKax-6XlqFO49_Xff35kekNWUEDSTvmSSLPL8QFosq6OrmFg/s1600/DSC_1180.JPG" imageanchor="1" >

maandag 15 april 2013

Dag 17: Manila Dag 2

Dag thuisfront, Vandaag begonnen we de dag vroeg met rijst en boterhammetjes onder een bewolkte hemel. Lang konden we niet genieten van de drukkende warmte, want de "frigobus" stond al op ons te wachten. Om 8 uur vertrokken we richting Caritas Manila. We reden opnieuw door de bruisende hoofdstad, die genoemd is naar waterlelies die we onderweg konden bewonderen op de rivier. Na twee uur kwamen we uiteindelijk op onze bestemming aan. Daar werden we verwelkomd door pater Luke Moortgat, die ons een uitgebreide toelichting gaf bij zijn organisatie. Caritas Manila is een tehuis voor een twaalftal mentaal en/of fysiek gehandicapte personen. Een belangrijk punt in hun filosofie is dat ze ernaar streven de echte oorzaak van het probleem op te sporen (bijvoorbeeld "geen vis te geven aan de hongerigen, maar ze te leren vissen"). Daarbij hanteren ze de volgende levenswijsheid: pak het moeilijkste probleem eerst aan en dan gaat de rest vanzelf. Dat klinkt misschien vanzelfsprekend, maar dat dit niet eenvoudig is, konden we vandaag met eigen ogen zien. We zagen heel wat kinderen met cerebral palsy, die vaak ook nog doof en/of blind waren. Het is erg moeilijk om met hen te communiceren, aangezien ze gevangen zitten in zichzelf. Toch vonden de begeleiders eenvoudige en creatieve oplossingen voor dit probleem. Ze gebruikten onder meer het TOUCH-systeem (Talk Only Using Caring Hands). Ook klassieke vormen van communicatiehulp werden gebruikt. Tijdens het eten kregen we een spoedcursus braille en gebarentaal. Algauw "zongen" we enthousiast Happy Birthday in gebarentaal en konden we onszelf voorstellen. Hierna stapten we opnieuw op de bus richting de volgende stop Tala, een melaatsencentrum. Daar vertelden enkele leprapatiënten hun aangrijpende levensverhaal. In de Filippijnen wordt deze ziekte helaas vaak niet aanvaard, dit bleek uit deze emotionele getuigenissen. Vele mensen stonden er sinds hun diagnose alleen voor, maar gelukkig konden ze rekenen op de steun van de hulpverleners van Tala. Onder invloed van de Belgische pater Paul Foulon gingen veel patiënten opnieuw studeren en slaagden erin de draad van hun leven weer op te pikken. Na een heerlijk vieruurtje van gekarameliseerde bananen, bezochten we een mini-gemeenschap van ex-melaatsen en hun families. Hier werden we achtervolgd door enthousiaste kinderen, die ons een flessendoppenspel demonstreerden. Ook was er een soort van ziekenhuis/opvangcentrum waar patiënten, die er erger aan toe waren, jarenlang verzorgd werden. We konden er een praatje maken met enkele mensen en beseften al snel dat het niet eenvoudig is om met deze ziekte te leven. We schrokken ervan dat enkele patiënten hier al meer dan dertig jaar verblijven, omdat er blijkbaar niemand uit hun familie de zorg op zich kan/wil nemen. Om al deze projecten te sponseren, richtten de familieleden van de melaatsen een soort coöperatieve op, waar ze zelf handpoppen vervaardigden en verkochten. Vele van jullie mogen zich verheugen op zo'n leuk souvenirtje. Na deze zware dag waren we blij om weer terug te zijn in ons hotel om alles even te laten bezinken. En nu ook onze buikjes gevuld zijn, is het tijd om te gaan slapen (sommigen onder de sterrenhemel). Slaapwel! (Leonore, Lore en Laura)

zondag 14 april 2013

Dag 16: Manila Dag 1

Rice/rise and shine, Na een heerlijke nacht in een luxe verblijf stonden we op voor een lekker ontbijt. Daarna vertrokken we met de bus, met deugddoende airco, naar de kerk van Quiapo. Tijdens de busrit vertelde een vriendelijke Filippino ons iets meer over Manila. Zo kwamen we te weten dat Manila, de hoofdstad van de Filippijnen, een deel is van Metro Manila (bestaande uit 16 steden). Tevens is het ook de dichtst bevolkte stad ter wereld, wat de grote vervuiling en smoglaag verklaard. Vandaag was het er een tropische 36°C en erg vochtig. Aangezien zo'n 20% van de katholieken (+/- 10 miljoen mensen) hier op zondag naar de kerk gaan, was het bij aankomst erg druk in Quiapo. De kerkgezangen galmden over het plein en enkele lefgozers baanden zich een weg doorheen de mensenmassa om eens binnen te kijken. Het interieur was traditioneel, al was de donker getinte Jezus ietwat verbazingwekkend. Na dit christelijk moment begaven we ons naar de aanpalmende markt. Hier vielen vooral de vele bedelaars op, die het contrast tussen arm en rijk duidelijk maakten. Na deze tussenstop zetten we onze tocht verder naar het oude deel van de stad: Manila Intramuros. In dit oude stadsdeel bevindt zich Fort Santiago. Dit fort werd gebouwd door de Spanjaarden in de tijd dat de Filippijnen nog een Spaanse kolonie was. Het werd gebruikt als verdedigingspost tegen de Amerikanen, die het land wilden overnemen. De stad werd na WOII plat gebombardeerd, waarna het gerestaureerd werd als monument. Na deze boeiende voormiddag begonnen onze maagjes te knorren, dus stopten we bij 'The House that Fried Chicken built'. Hier kregen we een all-you-can-eat lunch. Toen gingen we verder naar de afvalberg Payatas. Hier werd de schrijnende armoede in de Filippijnen nog duidelijker. De mensen leven hier van verwerkt afval dat ze verkopen. Enkelen van ons kochten de lokale afvalwinkel leeg, en kwamen buiten met o.a. tassen, pennenzakken, toiletzakken,... Vervolgens bekeken we de niet zo welriekende afvalberg van dichterbij. Deze berg is gelaagd opgebouwd, uit afval en aarde. Hierdoor groeide er gras op de afvalberg. Enkele delen van de afvalberg waren afgesloten wegens instortingsgevaar; zo was er begin de jaren 2000 een instorting waardoor er honderden mensen bedolven raakten en stierven onder het afval. Om deze mensen in gedachtenis te houden was er ook een gedenkmuur opgericht. Het was toch raar om na deze beklijvende ervaring op onze chique bus terug te keren naar ons luxe verblijf om een lekker maal te nuttigen. Wij konden het afval achter ons laten, maar voor de bewoners van de Payatas is dit dagelijkse, harde realiteit. Ingat! (Take care) Ruben, Aurelie en Yana

Dag 15: Baguio - 100 Islands - Manila

Vandaag ontbeten we voor de laatste keer bij de paters in Baguio. Aangezien we een lange reis voor de boeg hadden propte iedereen zich nog een laatste keer lekker vol. De trip naar Manila was vrij lang, daarom besloten we om even een tussenstop te maken bij de prachtige 100 Islands. Kort na het vertrek uit Baguio City verlieten we de bergen en daarmee ook de koelte. Na amper een halfuurtje rijden zaten we met z'n allen te puffen en te zweten, maar vooral ook te verlangen naar een verfrissende plons. Eenmaal aangekomen in 100 Islands namen we in bootjes plaats die ons naar idyllische eilandjes brachten. Daar konden we niet alleen genieten van de prachtige natuur maar ook van het tropisch warme water. De verfrissing van het net iets te zoute zeewater omarmden we met veel plezier, haar tentakelige inwoners niet. De vele kwallen jaagden zelfs de stoersten onder ons (lees: Jan en Simon) de stuipen op het lijf. In totaal bezochten we twee eilanden. Onze blanke schijn bleek voor de Filippino's een grotere attractie dan de lokale natuur. Na een snelle hap kropen we terug in de bus om de trip naar Manila verder te zetten. Daarvoor moesten we nog eens een dikke 6 uur onze broek slijten in de bus. Eenmaal aangekomen in Manila werden we op Mary Hill opnieuw vriendelijk ontvangen. Tijdens een laat avondmaal konden we tot slot genieten van een prachtig zicht op Metropool Manila by night.

zaterdag 13 april 2013

Dag 14: Baguio dag 4

Na een korte nacht, die sommigen op de zetel doorbrachten, was het weer tijd voor een voormiddag stage. De bevallingsloze groep stond extra vroeg op om nog een bevalling te spotten, maar helaas, ze kwamen slechts een paar minuutjes te laat aan in het ziekenhuis. Niet ontmoedigd trokken ze daarna naar de operatiezaal van het Sacred Heart hospitaal, om onder andere een vaatoperatie aan de arm voor dialyse bij te wonen. Het was dokter Quidiquid die anderhalf jaar in Gasthuisberg gewerkt heeft die de operatie uitvoerde. Hij kon zelfs een paar woordjes Nederlands! Groep 2 kreeg een rondleiding in datzelfde hospitaal. Ze zagen schattige baby'tjes en een iets minder schattige reanimatie van een leukemiepatiënt die getuige van Jehova was en bijgevolg geen bloedtransfusie wilde. Op de ICU (intensive care unit) lag een persoon die vanaf de hals verlamd was, enkel gezichtsuitdrukkingen waren nog mogelijk, hij werd beademd. Groep 3 mocht als laatste BGH (Baguio General Hospital) verkennen. Een vriendelijke psychiater in opleiding gaf de nodige uitleg. Ook zij dachten weer geen bevalling te kunnen zien maar niets bleek minder waar: op het laatste nippertje kwam dan toch de verlossing. In de operating room was een orthopedische ingreep aan de gang met veel trekken en duwen. Er moest tractie op een dijbeen gezet worden en dit gebeurde met het nodige grof geschut: boren, hamers, bouten, ijzeren staven, scharen, klemmen, etc. Zoals de vorige dagen brachten Filippijnse proffen ons wat meer bij over arthropod borne diseases en foodborne diseases. Oftewel ziektes die zich verspreiden via vectoren (zoals muggen) en voedsel. Best wel interessant totdat het leek alsof het regenseizoen drie maanden eerder van start was gegaan. Sommigen slaagden erin om na de les een taxi te bemachtigen, andere onfortuinlijken testten de waterdichtheid en waterabsorptiecapaciteit van labojas, rugzak en humeur. De keuken had zich voorbereid op onze komst en schilde vier kilo aan patatten. Jesus vermenigvuldigde deze met 4. Ook viskes. Guido was jarig en daarom ging hij eens zot; hij trakteerde ons op een dessert in een veel te chic hotel: Camp John Hay, de voormalige Amerikaanse legerbasis in Baguio. Een beetje decadent maar hé, het was ok (voor een keer). Er was een verjaardagsconcert door het achtergrondbandje voorzien en een mooi versierde taart. De kunstkenner in Geert kwam naar boven en hij kocht een schilderij om zijn thuisfront op te leuken. De avond liep ten einde en we bereidden onszelf en onze valiezen voor op de lange busrit van morgen. (Annelies, Jan, Lars en Sarah)